W jaki sposób leczy się wady zgryzu

Wady zgryzu to bardzo rzadko kwestia jedynie estetyczna. Nieleczone mogą prowadzić m.in. do uszkodzenia błon śluzowych warg i policzków, ścierania się zębów, problemów z wymową, a w późniejszym wieku nawet do migren. Specjalista zajmujący się korektą zgryzu to ortodonta. W zależności od charakteru wady, stopnia jej zaawansowania, a także wieku oraz przyzwyczajeń pacjenta dobiera on najwłaściwszą metodę leczenia. Tych zaś istnieje co najmniej kilka. W większości przypadków wystarcza tradycyjne leczenie ortodontyczne, czasami jednak wrodzone wady rozwojowe szczęki lub żuchwy kwalifikują się nawet do operacji chirurgicznych. Przed ich przeprowadzeniem najczęściej jednak i tak trzeba najpierw ustawić zgryz w optymalnej pozycji wyjściowej do zabiegu, korzystając z metod ortodontycznych, o których piszemy niżej.

Metody dla każdego

Tylko u kilkuletnich dzieci efekty może przynieść regularna „gimnastyka buzi i języka”, czyli tzw. mioterapia. Diagnozę da się postawić, jak tylko maluch będzie wyposażony w komplet mleczaków, tj. około drugiego roku życia. U starszych dzieci, u młodzieży i dorosłych, a nawet u osób starszych (które często muszą najpierw odwiedzić ortodontę, zanim pójdą do protetyka) z powodzeniem stosuje się różnego rodzaju aparaty ortodontyczne. Mogą być one  wykonane z rozmaitych materiałów, zasadniczo dzielą się jednak na stałe i ruchome. Te drugie należy zakładać na noc, a oprócz tego nosić przez zaleconą liczbę godzin w ciągu dnia. Nie wyleczą one jednak każdej wady zgryzu.

Niezależnie od tego, jaki aparat będziemy nosić, przez dłuższy czas konieczna jest stała współpraca z ortodontą, stosowanie się do jego zaleceń i systematyczne stawianie się na wizyty kontrolne. – Tylko w ten sposób zakończymy leczenie tak szybko, jak tylko będzie to możliwe – podkreśla przedstawiciel kliniki stomatologicznej Multimed w Zamościu. Samo leczenie zaś dzieli się zasadniczo na dwie fazy: aktywną i retencyjną.

Faza aktywna leczenia

Podczas pierwszych paru wizyt ortodonta, przy użyciu rozmaitych technik diagnostycznych (jak np. gipsowe modele uzębienia na podstawie tzw. wycisków czy zdjęcia pantomograficzne), określa rodzaj wady i dobiera odpowiedni aparat. W przypadku tego stałego mocuje go na zębach pacjenta i udziela instrukcji na temat obchodzenia się z nim (m.in. w zakresie jedzenia i higieny). Co kilka tygodni należy stawić się na wizytę kontrolną, podczas której aparat jest aktywizowany w celu poczynienia kolejnych postępów w leczeniu.

Faza retencyjna

Po zdjęciu aparatu i skontrolowaniu stanu szczęk następuje druga faza, czyli retencja. Jej zadaniem jest utrwalenie efektów leczenia właściwego, a polega ona na stosowaniu przez jakiś czas tzw. retainera. Ten ostatni również może być stały lub wyjmowany na czas jedzenia i mycia zębów, podobnie jak aparat. W przeciwieństwie do niego wersja stała jest jednak niewidoczna, bo umieszczona po wewnętrznej stronie zębów. W fazie retencji również należy odbywać wizyty kontrolne, ich częstotliwość jednak istotnie się zmniejsza.