Metody naprawy silników okrętowych

Jednym ze sposobów na obniżenie kosztów użytkowania statków oraz optymalizację długości czasu ich eksploatacji jest naprawa silników okrętowych. Regeneracja silnika przeprowadzona z odpowiednim wyprzedzeniem i w prawidłowy sposób pozwala obniżyć koszty obsługiwania bez negatywnego wpływu na korzyści płynące z użytkowania statku. W jaki sposób najczęściej naprawia się silniki okrętowe?

Naprawa silników okrętowych metodami ubytkowymi

Popularnym sposobem naprawy silników okrętowych jest wykorzystanie metod ubytkowych. Polegają one na przywróceniu elementom silnika właściwości użytkowych z zastosowaniem wybranych technik obróbki mechanicznej: wiercenia, frezowania, szlifowania, docierania czy polerowania. Regenerację elementów silników okrętowych tymi metodami wykonuje między innymi firma Inter Service z województwa śląskiego. W tłokowych silnikach spalinowych metodami ubytkowymi naprawia się najczęściej takie elementy, jak:

• głowice i ich uzbrojenie: zawory z gniazdami dolotowymi i wylotowymi, zawory powietrza startowego, zawory bezpieczeństwa, wtryskiwacze paliwa;
• tuleje cylindrowe;
• bloki silnika;
• rowki pierścieni tłokowych;
• czopy wałów korbowych.

Po pozbyciu się uszkodzonej wierzchniej warstwy zużytego elementu konieczne jest nałożenie nowej warstwy. Najczęściej wykorzystuje się do tego metody spawalnicze lub galwaniczne. To, jaką metodę się wybiera, zależy od jakości i funkcjonalności naprawianego elementu. Sukces metody spawalniczej zależy od poprawnego doboru materiałów, prawidłowego odprowadzania ciepła oraz uwzględnienia powstawania i rozkładu naprężeń w naprawianej części. Ryzyko niepowodzenia naprawy silnika okrętowego jest tym większe, im większa jest liczba wcześniej przeprowadzonych regeneracji – każdy taki proces skutkuje bowiem obniżeniem wytrzymałości naprawianego elementu.

Jakie elementy silników okrętowych opłaca się naprawiać?

Zakres naprawy elementów silników okrętowych zależy od możliwości technologicznych i ceny naprawy. Ustalany jest na podstawie poziomu zużycia, który jest określany za pomocą badań nieniszczących oraz analizy historii danej części: jej wieku, dotychczasowej liczby napraw oraz ilości przepracowanych godzin. Najbardziej uzasadniona ekonomicznie i technologicznie jest naprawa dużych elementów silników wolnoobrotowych. W wypadku silników średnioobrotowych regeneracja często okazuje się problematyczna, przez co możliwości usunięcia usterki są ograniczone. Nieopłacalne ekonomicznie i utrudnione technologicznie są naprawy niedużych elementów czterosuwowych, szybkoobrotowych silników pomocniczych. W razie zużycia elementów takich jednostek napędowych lepszym wyborem jest zwykle zakup nowych części.