Technologie recyklingu

Odpady z tworzyw sztucznych stanowią bardzo duży odsetek śmieci gromadzonych za wysypiskach. Szacuje się, że w Polsce tego rodzaju odpady zajmują ponad 90% wszystkich składowanych śmieci, a ich produkcja wciąż wzrasta.

Poszukiwanie metod wtórnego wykorzystania odpadów polimerowych jest zagadnieniem niezwykle ważnym, nie tylko ze względu na konieczność ochrony środowiska, ale także z powodów ekonomicznych  - przekonuje nasz rozmówca z firmy Pol-Service. Recykling tworzyw sztucznych pozwala także na obniżenie kosztów produkcji wyrobów polimerowych.

Mechaniczny/materiałowy recykling tworzyw sztucznych

Mechaniczne metody recyklingu tworzyw polimerowych nie ingerują w strukturę chemiczną przetwarzanych materiałów. Odpady poddawane są rozdrobnieniu w specjalnych maszynach (młyny, rozdrabniacze, kruszarki) do postaci granulatu, a następnie, dzięki wykorzystaniu termoplastycznych właściwości polimerów, wykorzystywane do produkcji nowych wyrobów, przy użyciu specjalnych wytłaczarek. Metodą recyklingu materiałowego przetwarza się przede wszystkim folie, butelki plastikowe i polietylenowe, wyroby PVC (rury, profile), a także styropian i zderzaki samochodowe. W procesie odzysku mieszanina niekiedy uzupełniana jest dodatkami poprawiającymi właściwości fizyczne uzyskanego materiału.

Chemiczny/surowcowy recykling tworzyw sztucznych

Metody surowcowe polegają na degradacji przetwarzanego tworzywa do niskocząsteczkowych, wyjściowych związków chemicznych i ich pochodnych. Istnieje wiele technologii recyklingu surowcowego, a zasadniczo dzieli się je na a) metody wykorzystujące rozpuszczalniki chemiczne i b) metody termiczne. W procesach surowcowego recyklingu odpadów polimerowych odzyskiwane są zatem ciekłe i gazowe węglowodory, które mogą być wykorzystane do wytwarzania nowych produktów lub spożytkowane w przemyśle energetycznym. Odpady z tworzyw sztucznych można też poddawać spalaniu dla celów energetycznych, jednak takie rozwiązanie wymaga stosowania skomplikowanych instalacji zabezpieczających przed powstawaniem toksycznych półproduktów rozkładu, a także urządzeń zapobiegających przedostawaniu się do atmosfery związków siarki, chloru i azotu.